127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ56GHYuXwlz
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1sGKY7C9GZ
فصل اول
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡygw1RPAtxK
روزی روزگاری، در روستایی کوچک، دختری به نام سابرینا جوزف زندگی می‌کرد. او چشمانی آبی، موهایی زرد و ابروهایی زرد داشت و با مادر پیر و ضعیفش، بتی، زندگی می‌کرد. پدر سابرینا سال‌ها پیش فوت کرده بود و از آن زمان، او به تنهایی از مادرش مراقبت می‌کرد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmUppM0jUW9
خانه آنها قدیمی و فرسوده بود. سقف خانه خراب بود و وقتی باران یا برف می‌بارید، آب به داخل نشت می‌کرد. در گوشه‌ای از خانه، تختی با پایه شکسته وجود داشت که با آجری تکیه داده شده بود - بتی روی آن می‌خوابید. زیر تخت یک جعبه مقوایی بود که سابرینا شب‌ها از آن به عنوان تشک استفاده می‌کرد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡruqCiHWXPo
یک روز صبح، سابرینا از خواب بیدار شد، دست و صورتش را شست و رفت تا انباری را بررسی کند. فقط یک تکه نان و کمی پنیر باقی مانده بود. آهی کشید، آنها را در بشقابی گذاشت و برای مادرش آورد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡYIuelwMQX2
«صبح بخیر، مامان قشنگم. بفرمایید، صبحانه‌تان را بخورید و بعد داروهاتان را مصرف کنید. من باید بروم سر کار.» او گفت.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCVhPsKkxjV
مادرش به آرامی پاسخ داد: «دختر عزیزم، داروهایم تمام شده. می‌توانی موقع برگشت مقداری تهیه کنی؟»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡMpyqn7pyy0
سابرینا پیشانی مادرش را بوسید. «البته، مامان.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVNaHR9N453
لباس‌هایش را عوض کرد و رفت. سابرینا در یک کارگاه خیاطی کوچک کار می‌کرد. رئیسش، آقای فرانسیس، مردی تپل با ابروهای مشکی پرپشت، سبیل و چشمان تیره بود. او در آنجا با دختر دیگری به نام کاترینا کار می‌کرد که او هم چشم و ابروی تیره‌ای داشت.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjHiqEAGeko
وقتی سابرینا وارد کارگاه شد، سلام کرد و گفت: «صبح بخیر، آقای فرانسیس.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJJMQKndCfq
او در حالی که وارد می‌شد و پشت میزش می‌نشست، گفت: «صبح بخیر، خانم جوزف. لطفاً به دفتر من تشریف بیاورید.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡYCoX9OE3h7
سابرینا نگاهی گیج به کاترینا انداخت که کاترینا فقط شانه‌هایش را بالا انداخت. سابرینا نفس عمیقی کشید و وارد دفتر شد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡU4JOfYUINF
«بله، آقا؟» او پرسید.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmuCacevphz
آقای فرانسیس با لحنی پشیمان گفت: «خانم جوزف، متاسفم که باید شما را رها کنیم. یکی از مشتریان از کار شما راضی نبود.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwepZ2gPUkA
سابرینا التماس کرد: «اما آقا، من به این شغل نیاز دارم.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡORy75BFGRT
«متاسفم، خانم جوزف. تصمیم من قطعی است.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡOFm8tq5L89
بغضی گلوی سابرینا را گرفت. او با ناراحتی و آهی عمیق از کارگاه بیرون آمد. با خودش زمزمه کرد: «باید یه کار دیگه پیدا کنم.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSCeAoliqcB
او در روستا پرسه می‌زد و از هر مغازه‌ای سوال می‌کرد، اما هیچ‌کس استخدام نمی‌کرد. ناامید، روی نیمکتی نشست و سرش را پایین انداخت.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbGHZ5hhgIH
سپس ایده‌ای به ذهنش رسید: می‌توانست موهایش را بفروشد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmCfuH924HD
او بی‌سروصدا به خانه برگشت. مادرش خواب بود. سابرینا با لبخندی غمگین، به آشپزخانه رفت و یک قیچی پیدا کرد. موهای طلایی‌اش را بافت، آنها را کوتاه کرد و بی‌صدا از خانه بیرون رفت. به مغازه کلاه گیس فروشی رفت و موهایش را فروخت.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGL4T4YJiD4
همین که با مقدار کمی پول از مغازه بیرون آمد، مردی توجهش را جلب کرد. او چشمان آبی و موهای مشکی داشت و برای اینکه شناخته نشود، کت بلند و کلاهی به سر گذاشته بود. نام او جکسون بود، مرد ثروتمندی که سعی می‌کرد مورد توجه قرار نگیرد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCRKTLz5CVV
وقتی سابرینا او را دید، گونه‌هایش سرخ شد، بدنش گرم شد و دستانش عرق کرد - انگار در نگاه اول عاشق شده بود.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWIJFfEfFgD
درست در همان لحظه، یک دزد به او برخورد کرد. او به زمین افتاد و پول‌هایش پخش شد. دزد پول‌ها را قاپید و فرار کرد. سابرینا سعی کرد او را تعقیب کند، اما پایش آسیب دیده بود و نمی‌توانست حرکت کند.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡand8RJ3P1S
جکسون بلافاصله به دنبال دزد دوید. او را در کوچه‌ای تعقیب کرد و با مشت به صورتش کوبید و پول را از او پس گرفت. او به سمت مغازه کلاه گیس فروشی دوید.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtRthhFmUs9
سابرینا روی نیمکتی در همان نزدیکی نشسته بود و گریه می‌کرد. جکسون به او نزدیک شد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBY2PXOx581
«حالت خوبه؟» پرسید.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ71ajPgbaek
او هق هق کنان گفت: «او پولم را گرفت...»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrySEd1S5tM
جکسون در حالی که پول را به سمتش دراز می‌کرد، گفت: «من آن را برایت پس گرفتم.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwMCjSPGwJe
سابرینا سرش را بالا آورد، پول را در دستان او دید و چهره‌اش از آسودگی روشن شد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡoR2x4TEYYT
«خیلی ممنونم.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGSSUcTepbQ
«خواهش می‌کنم. می‌خوای ببرمت کلینیک واتسون؟ اون پا خیلی بد به نظر می‌رسه.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlASU7PTvXL
«نه، ممنون. حالم خوب میشه.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡc8R44ARyOT
«پس حداقل بذار تا خونه همراهیت کنم.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡI9zMpoYxv6
سابرینا مکثی کرد، سپس سر تکان داد. «باشه.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡsj6IJjqsJI
جکسون پیشنهاد داد: «به من تکیه کن تا راحت‌تر راه بروی.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZPNRxVHT8J
دوباره سر تکان داد و به او تکیه داد. با هم سوار کالسکه شدند. سابرینا از پنجره به بیرون نگاه می‌کرد در حالی که جکسون نمی‌توانست نگاهش را از او بردارد.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIGdk4UPjVv
او به آرامی گفت: «لطفاً اینجا توقف کنید.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ509yCU5PD4
جکسون به کالسکه‌چی گفت بایستد و کمکش کرد پایین بیاید. نگاهی به خانه‌ی فرسوده‌ی او انداخت و غمی عمیق بر دلش نشست.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHzEq0GxV6s
سابرینا گفت: «دوباره از شما متشکرم.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjZ5aPoxDdc
او پاسخ داد: «چیزی نبود.»
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZmK2XgHWGC
او لبخندی زد و وارد خانه‌اش شد. جکسون به کالسکه برگشت و از پنجره به بیرون نگاه کرد، در حالی که هنوز افکارش متوجه سابرینا بود.
127Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJaCf8ONfY1
