Fontaine'de yedi boyut vardı. İnsanoğlu birinci boyutta, Canavarlar ikinci boyutta, Asiller üçüncü boyutta, Hoş kalpler dördüncü boyutta, Periler beşinci boyutta, Cehennem altıncı, Birleşik Krallık ise yedinci boyutta  yaşamaktaydı.

Fontaine'de altı boyut birbirlerinin varlığını bilirdi ama bir boyut diğerlerinin varlığından haberi yoktu. İnsanların boyutu..

Beş tane apayrı kıta ve bunların tam ortasında yer alan ve bu kıtaları birleştiren Birleşik Krallık. Gelmiş geçmiş en büyük ve en görkemli krallık olduğu şüphesizdi. Kıtaların arası büyük okyanuslarla çevriliydi. Boyutların okyanus olarak bilinen yerinde insanoğlu yaşıyordu. Yani bir insan olarak düşündüğümüz zaman aslında bu altı boyutun varlığı gerçek dışıydı.

Veyahut şöyle mi demeliyim; diğer boyutlarda yaşayan halk için de insanoğlu diye bir şey yoktu.

Peki, acaba yok muydu?

MARSEL: GİRİŞ:

Gecenin karanlığı Karen şehrini ışıl ışıl parıldatırken benim evim olan Marsel ormanını karanlık hapsetmiş  sadece ay ışığıyla ve ateş böceklerinin ışığıyla parlıyordu. Her yerde uçan muhafızlardan saklanarak  büyük şatafatlı köprünün altına atladım. Karanlık iyice bastırmış tüm o güzel gökyüzünün ışıltısı Karen nehrinin dalgalanan suyuna yansımış içimi bir nebze de olsa huzur vermişti.

Büyük çam ağaçlarının arasından geçerek  Marsel ormanının derinliklerindeki evime gittim. Uzaktan görünen yanmış harabe evime koşarak bahçesinden içeriğe girdim. Karşımda bana doğru bakan bir çift mavi göz ile karşılaştım. Bu mavi gözler daha önceden birkaç kez öldürmeye teşebbüste bulunduğum büyük  prensin gözlerinden başkası değildi. Burada kaldığımı bulduğuna göre tüm muhafızlar burada karanlık ormanın içinde bir yerlerde pusudaydı. Gayet rahat bir tavır takınarak ona doğru yürüdüm. Prens sorgularcasına tek kaşını kaldırarak evimi gösterdi.

‘’Demek kraliyet düşmanı  Yuan’ın küçük kızı sensin… Ablana hiç benzemiyorsun. Aslında  seninle  bir derdim yoktu hatta canını bile bağışlamıştım. Benim sayemde hayattasın. Ama  bakıyorum da tam bir aptalmışım. Anası ne olsun ki  kızı öyle  olsun.  Benden pek haz etmediğini hatta öldürmek için her şeyi yapacağını biliyorum. Yani duygularımız karşılıklı…  Ama  kötü haber… hahahahahhh.  Sen beni öldürme şansını büyük bir arayla kaybettin küçük kız…’’

Gülerken baya eğlenen prens eliyle öldürün işareti vererek  birkaç muhafızı uçarak kolumdan tuttu. Sadece kin ve öfkeyle prense baktım.

‘’Sen ve o lanet krallığınız batsın. SEN GÖRDÜĞÜM EN BÜYÜK KORKAKSIN! Beni bile yenemeyecek kadar güçsüz olduğun için muhafızlarına güveniyorsun.  Annemi öldürüp, tüm ailemi katlettiniz. Bir de pişkin pişkin beni bağışladığını mı söylüyorsun! Asıl sen büyük arayla beni öldürme şansını kaybettin. Kendi ayaklarınla ölüme hoş geldin prens!!’’

Takındığım tavır prensi hiç etkilemişe benzemiyordu. Hatta eliyle muhafızlarına  hızlanın işareti verip arkasına döndü. Bu sırada kraliyet muhafızına savurduğum tekmeyle kenara fırlattım. Diğer muhafızın bacağına sapladığım kılıcımın keskinliğiyle yere düşmesini sağladım.  Ardından kafasını kırmamla  prense doğru uçtum. Prensin  önüne geçtiğimde kılıcımı ona doğru uzatarak  savunmaya geçtim.

‘’Bak küçük kız hala şansın varken bırak savaşmayı yoksa sende…’’

Daha lafını bile bitiremeden Prense doğru zıpladım ve kılıcımı ona sapladım. Gözlerine büyük bir  öfkeyle bakarak:

‘’Artık ölmek umurumda değil. Ama yanımda senide götürmekten büyük onur duydum büyük prens!’’

Prense sapladığım kılıcı daha da derine sapladım. Ağzından çıkan kan yüzümü boyarken arkamdan bana da saplanan kılıçla yere düştüm. Tüm muhafızlar etrafımızda toplanırken prens de yere yanıma düştü. Onun suratına bakarken bana savrulan kılıçlar kolumu ve bacağımı kesiyordu. Acıyan vücudumun tüm parçalarına rağmen prense doğru elimi uzattım. Muhafızlar prensi kaldırmaya çalışıyorlarken sapladığım kılıcı tüm gücümle geri çektim. Prensin vücudundan çıkan kanlı kılıcım yere düşerken prensin gözleri kapandı. Herkes onunla ilgilenirken vücudum yeterince kan kaybetmiş artık intikamımı almış onurlu bir şekilde ölüyordum. Tüm muhafızlar prensi götürürlerken ormanın içinde tek başıma ölüyordum. Etraf artık çok sessizleşmişti.  Yüzümdeki gülümsememi hiç silmemiştim. Ruhum artık istediği gibi huzura kavuşuyordu.  Gözlerim artık bana çok ağır gelmeye başlamıştı.

Ben Yuan’ın kızı Elisa ailemin intikamını sonunda aldım….

Korku dolu gecelerde, karanlık ve kuytu sokaklarda  görünmez bir el.. Dehşet saçan ölüm maskesiyle deneklerini beklemekte..

Bilim uğruna yasal olmayan, insanlık dışı deneylerle insanların hayatını hiçe sayan ve onları sadece denek olarak kullanan bir psikopat..

Aa, o da ne? Canhıraş bir çığlık mı duydunuz? Bugün, kaçınılmaz ölümün pençesi  kimin ensesinde? Zalim bilim adamından ve ölümden kaçamazsın..

Deneklerini  belli kurallar eşliğinde seçiyor. Peki ne bu kurallar?Bunlardan bahsetmek gerekirse:

1) Kadın, erkek farketmez; karşıdaki kişi olduğundan fazla gülerse onu seçer. Güldürme?! Elma, armut seçer gibi gülüşten denek mi seçiyor koskaca bilim adamı dediğinizi duyar gibiyim. Çok üzgünüm dostum, şu an sen de onun deneğisin.

2) Denek deneyler için uygun yaşta olmalıdır. (20-50) yaş ona göre en uygundur.

3) Deneğin genlerinin dizilimi, genetik özellikleri aradığı kriterlere uymalı. Bünyesi güçlü ve deneyleri kaldırabilecek herkes onun için ideal denek demektir.

Bu psikopat aslında oldukça zeki ve başarılı bir bilim adamı. Vahşice deneylerini gerçekleştirebilmek için kitap boyunca zalimlik yapacak. Bu uğurda seri katil olmak mı? Ya canilik kanında varsa?  Aslında  ölümler istediği bir sonuç değildi. Aksine bu onun başarısızlığıydı. Psikopatın amacı ise çok daha farklı olacak.  Şöyle mi söylemeliyim?  Genlere, kalıtımın gücüne hayranlığınız ve merakınız varsa okuyup görün, sevgili okuyucularım. Küçük bir ipucu; yumurtlayan, bal yapan, zehrini sokan, ağ ören insanlar hayal edin.

Bilim-kurgu, aksiyon, korku ve psikolojik gerilimin harmanlanmasıyla bambaşka bir dünyaya, genlerin dünyasına ışınlanmaya hazır mısınız?

Haydi, bu esrarengiz yolculuğa  hep birlikte başlayalım 💋❤️