11Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQDZbVNJfrF
Pagkatapos ng gabi sa harap ng salamin, iba na ang pakiramdam ko.
Wala namang magic moment. Wala rin namang fireworks. Pero para akong gumising sa isang panaginip na matagal ko nang pinilit maging totoo. Finally, ito na ‘yung umaga na hindi ko na kailangan magpanggap.
Nasa loob ako ng kapehan malapit sa trabaho. Same tambayan. Same order. Pero ako—ibang Rax.
Wala na ‘yung urgency to impress. Wala na ‘yung kaba sa dibdib, na baka hindi ako sapat. Hindi ko alam kung tatawagin ko bang healing ‘to, pero siguro… unti-unti, natututo akong huminga.
Nang may peace.
Pumasok si IO. Casual lang, dala ‘yung laptop niya at iced Americano. Tumabi siya sa akin na parang wala lang. Pero alam naming pareho—may bago.
“Morning,” bati niya. Walang pilit. Walang alok ng kahit ano.
“Morning,” sagot ko, sabay ngiti.
Tahimik kami sandali. Parehong nagbukas ng file, kunwari busy. Pero totoo? Ang bigat ng hangin sa pagitan namin—not dahil awkward, kundi dahil ang daming gustong sabihin.
“IO,” tawag ko. Medyo mahina lang.
“Hm?” Tumingin siya agad. Hindi demanding. Hindi assuming. Ready lang makinig.
“May tanong ako.”
“Sige.”
“Bakit ako?”
Ngumiti siya. Hindi ‘yung ngiting may sikreto. Kundi ‘yung ngiting may respeto.
“Hindi ko alam kung paano sasagutin ‘yan without sounding cheesy,” sagot niya. “Pero siguro… kasi hindi mo pa nakikita ‘yung sarili mo the way I see you.”
Napatingin ako sa kanya. Tahimik lang siya. Calm. Hindi nanunuyo. Hindi nanliligaw.
“Kahit hindi mo ako piliin,” dagdag pa niya, “gusto ko lang malaman mong valid lahat ng nararamdaman mo. And you don’t have to apologize for being you.”
Ang daming gusto kong sabihin. Pero ang lumabas lang ay:
“Salamat.”
At sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, hindi ako kinailangan para mahalin. Hindi ako ginamitan. Hindi ako iniikot sa guilt. Wala ring expectations. Wala akong kailangang bayaran in exchange for kindness.
For once… I wasn’t used. I was understood.
At sa gitna ng lahat ng iyon, sa gitna ng pag-unawa niya—may tanong na unti-unting tumunog sa isip ko:
“Ano ang gusto ko?”
Hindi kung sino ang pipili sa akin. Hindi kung saan ako mas safe. Kundi kung anong gusto ko. Ano ang pinipili ko?
Ako si Rax. Hindi na ‘yung babae na pinagtakpan ang kabit. Hindi na rin ‘yung nagpapakabait para tanggapin. Hindi na ako ‘yung nagpapagamit para lang may kasama.
Ako na ‘to. May scars. May kwento. Pero may say din sa sarili kong buhay.
Tumayo ako. Kinuha ko ‘yung bag ko. Tiningnan ko si IO.
“Dinner tayo mamaya?” tanong ko.
Napatingin siya. Halatang nagulat.
“Not a date-date,” mabilis kong dagdag. “Just… me, trying to know you. This time, as me.”
Ngumiti siya. Maliit lang. Pero genuine.
“Okay,” sagot niya. “Kahit hindi siya ‘date-date’, masaya pa rin akong makasama ka.”
Lumabas ako ng café na may ngiti sa labi. Hindi dahil may someone new. Kundi dahil, for the first time in a long time—
Ako ‘yung pumili.
Hindi na ako ‘yung inaabangang mahalin.
Ako na ‘yung nagsimulang mahalin ang sarili ko.
ns216.73.216.238da2
