23Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjiSm2euSmk
Ang init ng katawan niya ang una kong naramdaman.
Hindi apoy. Hindi libog. Init lang. Parang comforter sa gitna ng ulan.
Dahan-dahan akong dumilat. Madilim pa. Pero ramdam kong madaling araw na. Tahimik. May konting huni ng ibon sa labas. Nakahiga kami sa kama niya. Mga katawan naming magkadikit. Suot ko pa ‘yung oversized shirt na pinahiram niya. Siya, naka sports bra at shorts.
Wala sa plano ‘to. Pero wala ring pilit.
Kagabi, pagkatapos ng halik sa park, umuwi kami sa kanya. Nagkape. Nood ng isang episode ng Modern Love. Kwentuhan habang nakahiga sa sofa. Hanggang sa lumalim ang gabi at pareho na kaming ayaw nang umuwi.
“I can stay,” sabi ko.
“Sigurado ka?” tanong niya, hindi agad nag-assume.
“Oo,” sagot ko. “Gusto ko.”
At doon nagsimula ang lahat.
Hindi siya nagmadali. Hindi siya nag-assume. Hawak lang sa kamay. Hinga. Titig.
Hinayaan niyang ako ang unang gumalaw—ako ang unang yumakap.
“Okay lang?” tanong ko.
“Okay lang,” bulong niya.
Hinila niya ako palapit. Hinaplos ang buhok ko. Hinawakan ang likod ko na parang hindi niya ako hinuhubad—kundi niyayakap.
Hindi siya halik na gutom. Hindi rin siya tuliro. Dahan-dahan. Tinitimpla ang bawat saglit.
“Ito ba ang gusto mo?” tanong niya habang hinahaplos ang hita ko.
“Oo,” sagot ko, hindi dahil expected kundi dahil totoo.
At nang ang labi niya ay bumaba sa leeg ko, ramdam ko ang bawat paghinga niya—para bang sinusuri kung okay pa ‘ko. Kung may takot. Kung may alinlangan.
Pero wala. Ang naramdaman ko lang ay kapayapaan.
Walang script. Walang role. Walang performance.
Hinubad niya ang shirt ko na parang sining, hindi kagutuman. Ang mga daliri niya ay hindi galit—kundi malambot. Parang kinikilala ang balat ko. Hindi upang angkinin, kundi upang purihin.
“I’m not expecting anything from this,” bulong niya habang hinahaplos ang tiyan ko. “Ayokong isipin mong kailangan mong ibigay ang kahit ano.”
“Hinihingi ng katawan ko,” sagot ko. “Pero hindi dahil utang.”
“Gusto mo ba akong makilala ng ganito?”
“Oo.”
At doon ako bumigay.
Sa kandungan niya. Sa halik niya. Sa mga daliri niyang parang dasal ang bawat galaw. Sa mga mata niyang hindi nambabastos, hindi nang-uusig—kundi nagtatanong, “Ikaw ba talaga ‘to? Gusto mo ba talaga ‘to?”
At oo. Gusto ko. Dahil hindi ako ginamit. Dahil ako’y pinili.
Ang bawat dampi ng labi niya sa dibdib ko, sa puson ko, sa likod ng tuhod ko, ay hindi transaksyon—kundi alaga.
Hanggang sa parehong mainit na ang hininga namin. Pawis. Pero kalmado. Galaw naming sabay. Pagtanggap naming buo. Walang lamangan. Walang kontrol.
Hindi ito sex na ginagaya ko sa pelikula. Hindi ito kama na puno ng expectations. Hindi ito moan na kailangang lakasan para “masatisfy” siya.
Ito ay marahang pagbukas ng sarili.
Ito ay paghinga sa pagitan ng pagyakap.
Ito ay katahimikan sa gitna ng hubad na katawan.
At nang pareho kaming huminto—hindi dahil napagod, kundi dahil sapat na—niyakap niya ako. Wala siyang sinabing “I love you.” At hindi ko rin ‘yon hinanap.
Ang sinabi lang niya ay, “Tulog ka muna. Safe ka rito.”
At natulog nga ako.
Ngayon, habang nakatingin ako sa kisame ng kwarto niya, habang naririnig ko ang mahinang paghinga niya sa tabi ko, may gumuhit sa puso ko.
Hindi ako ginamit. Hindi ako pinaglaruan. At higit sa lahat, hindi ako kinailangan para lang mapatunayan ang worth ko.
Ako’y ako.
Hubad pero buo. Pagod pero masaya. Tahimik pero klaro.
Tumagilid ako para tignan siya. Nakapikit pa rin. Mahinang hilik. Hawak pa rin ang kamay ko kahit tulog.
Hinaplos ko ang pisngi niya.
“Thank you,” bulong ko.
Wala siyang sagot. Pero ramdam ko.
Ito ang unang gabing naging ako ako. Wala sa expectations ng iba. Wala sa panukat ng lipunan. Wala sa performance.
Ito ang unang gabing hindi ako babae dahil sa itsura ko, kundi dahil pinili kong maramdaman ang sarili kong katawan, sarili kong puso, sarili kong kasiyahan.
At kung may nawala man—ito’y ang bigat. Ang kahon. Ang script.
At kung may dumating man—ito’y ako. At isang taong hindi ako gustong baguhin, kundi alagaan.
ns216.73.216.238da2
