CHAPTER 20: Sa Gitna ng Buhay at Kamatayan
POV: Alex
Hawak ko ang manibela, pero mas mahigpit ang kapit ko sa pag-asa kaysa sa makina. Tumitibok ang puso ko na parang turbo engine — hindi dahil sa adrenaline, kundi dahil sa katotohanang isang pagkakamali lang, wala na ako. Wala na kaming lahat.
Ang Bicol Grand Circuit ay mas kilala bilang "Race of the Dead." Hindi lang dahil sa dangerous curves at blind spots, kundi dahil sa mga naunang buhay na nawala rito — hindi dahil sa disgrasya, kundi sa sabwatan ng mga sindikatong gumagawa ng “accidents.”
Ito ang last race ko. Hindi para manalo ng tropeo. Hindi para sa karangalan.
Kundi para wakasan ang kalokohan ng mga demonyo sa underground racing world.
POV: Mikaella
Nasa control van ako, kasama si Riva at ilang undercover agents. Nakapuwesto ang mga tracker, comms, at live feed. This time, hindi na kami ang pinapanood. Kami ang nagmamatyag.
"Track 5’s clear. Pero mukhang may nag-set up ng oil slick sa 6," sabi ni Riva, diretso sa headset.
Nilingon ko ang monitor. Nandoon si Alex — pumasok na siya sa dangerous curve.
"Alex, huwag mong sabayang i-slide. Use the break on entry, gas on exit," sabi ko sa comms, klaro at kalmado kahit kumakabog ang dibdib ko.
"Copy, Coach Mika," sagot niya, kasabay ng tawa. "Na-miss ko ‘tong boses mo."
Ngumiti ako kahit nanginginig.
Ako rin.
Na-miss ko ang araw na walang baril na nakatutok sa likod namin. Na-miss ko ang pagmamahal na hindi kailangang itago.
POV: Alex
Sa bawat ikot ng gulong, naiisip ko: what if hindi ko siya nawala? What if hindi siya nawala sa akin?
Pero kahit limang taon kaming hindi nagkita, ramdam kong konektado pa rin kami.
Biglang — BOOM!
Nasa likod ko ang sumabog na motor. Isa sa mga "tuta" ng sindikato. Tinamaan siya ng sariling bitag. Isa pa ang sumusunod sa akin, aggressively trying to block me.
Pero I know these roads. I know this track.
More than that — I know what’s right.
Sinabayan ko siya sa gilid. Kinalas ko ang secondary clutch para bumagal ng kaunti, niliko ko sa shoulder.
Tiningnan ko ang salamin — nakita ko siyang na-outbalance. Hindi ko na tinulungan.
Because mercy is a luxury they never gave me.
POV: Mikaella
“Lap 7. Isa na lang,” ani Riva. “Walang kasamang may armas, pero may ambush sa exit.”
“Ilipat mo ang drone cam!” utos ko.
Lumabas ang imahe — isang itim na SUV ang nakaabang sa final stretch. Hindi na kami makakahabol sa oras para pigilan 'yon. Isa lang ang pwede — si Alex ang magdesisyon.
“Alex,” sabi ko sa headset. “There’s a black SUV waiting at the final curve. Possibly armed. If you don’t exit, disqualified ka, pero buhay ka.”
Tahimik siya ng ilang segundo.
Then came his whisper.
“Kung hindi ko tatawirin ‘to, para saan pa ang lahat?”
Then he revved.
Wala na akong nagawa kundi panoorin.
Sa final stretch, huminto ang mundo ko.
Ang bilis ng motor, ang alikabok sa gulong, ang ingay ng cheering crowd — lahat nawala sa pandinig ko.
Then, narinig ko ang sigaw ni Riva: “Target down! Agents in!”
Biglang lumiwanag ang screen. Sinalubong si Alex ng mga undercover cops. Na-neutralize ang SUV occupants. Walang putok. Walang dugo.
Tumigil si Alex sa gitna ng finish line. Nilingon ang langit. Pumikit.
Tapos, ngumiti.
POV: Alex
Wala akong tropeo sa kamay. Wala ring medalya. Pero lumapit si Mika — tumakbo siya kahit nasa gitna ako ng kalsada, huminga siya ng malalim at sinugod ako ng yakap.
“Buhay ka,” aniya.
“Buhay ka rin,” sagot ko.
Sabay naming tiningnan ang finish line.
Ngayon, sa wakas… wala nang dapat tayong takbuhan.
9Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡeiK2JO7ekN
