Kabanata 39: Sakit na Hindi Na Maitago
Mas lalong naging malapit sina KC at Angelique sa dati nilang ama, si Henry. Bagama’t matagal nang hindi ito naging bahagi ng kanilang araw-araw, sinikap ni Henry na bumawi—dinadalhan sila ng paborito nilang tsokolate, sinusundo kung minsan tuwing uwian, at tuwing linggo, nag-aalok ng “sandali lang” makasama ang dalawa.
"Gusto ko lang makabawi, Ram," sabi ni Henry isang hapon habang sinusundo si Angelique.
"Wala namang problema kung gusto mong bumawi bilang ama... pero sana, wag mong guluhin ang buhay na buo na ngayon para sa kanila." Mahinahon ang tinig ni Ramil, pero matalim ang titig.
Ramdam ni Henry ang hangganan. Hindi ito teritoryo ng isang ama, kundi ng isang lalaking naging haligi ng tahanang halos siya mismo ang gumiba noon.
Samantala, si Ysay ay patuloy na nagpapakatatag. Tuwing tatanungin siya ng mga anak kung okay lang siya, isang matamis na ngiti at banayad na "Oo naman" lang ang isasagot niya. Kahit na sa tuwing sumasakit ang ulo niya, parang may bumibiyak sa loob ng kanyang bungo. At sa ilang pagkakataon, hindi lang basta pananakit kundi kasama na ring pagsusuka ng dugo.
"Tubig lang ‘to… parang may halong ketchup siguro yung kinain ko…" pagdadahilan niya minsan nang mahuli siyang nagsusuka sa banyo ni KC. Ngunit kinabukasan, mas matindi ang atake.
Isang gabi, habang abala si Ramil sa pagbibilang ng perang naipon nila mula sa lingguhang trabaho, bigla siyang napatakbo sa banyo. Narinig niya ang mahina at pag-ikaing pagsusuka ni Ysay.
Pagbukas niya ng pinto—doon niya nakita ang pinakatatakot takot niyang makita.
Si Ysay, nakaluhod sa tapat ng inidoro, nanginginig, at may dugo sa labi.
"Ysay…" bulong niya. Agad siyang lumuhod sa tabi ng asawa at itinakip ang kanyang palad sa likod nito.
"Ram… pasensya na… ayoko sanang malaman niyo pa. Akala ko kakayanin ko pa."
"Diyos ko, ‘Say. Bakit di mo agad sinabi sa’kin?" Napuno ng luha ang boses ni Ramil. "Di ba sabi ko, kahit anong laban, sabay nating haharapin?"
"Ayokong bumigat pa ang iniisip n'yo. Pero parang… parang may mali na talaga."
Dinala agad ni Ramil si Ysay sa ospital kinabukasan. Doon, pinayuhan silang ipagpatuloy ang mga tests. Hindi na ito basta-bastang vertigo. Iba na ang bugso ng sakit. At ang posibilidad ng mas malalang diagnosis ay nagsimulang umaligid sa isip nilang mag-asawa—bagay na hindi pa nila kayang sabihin sa mga bata.
Sa labas ng ospital, habang hinihintay ang susunod na appointment, tahimik silang dalawa. Pinagmasdan ni Ramil ang asawa—pumayat, maputla, pero pilit pa ring nakangiti.
"Kung ano man ‘to, ‘Say… hindi mo na kailangan itago. Hindi ka na mag-isa."
Samantala, si Henry ay mas pinapadalas ang pagdalaw, lalo na ngayon na may nararamdaman si Ysay. Ngunit hindi ito palaging ikinatutuwa ni Ramil. Bagama’t walang direktang sagutan, alam nilang pareho—isang mas matinding unos ang darating. At kailangan nila ngayon, higit kailanman, ang tunay na pagkakaisa.
Pero paano kung ang damdaming dati’y inilihim, ngayon ay gustong ipaglaban?
ns216.73.216.51da2
