Kabanata 5: Huni ng Panibagong Umaga
Maagang umaga pa lang ay gising na si Ramil. Sanay na siya. Isang taon na rin mula nang dumating si Tentay sa bahay nila—buntis, pagod, at takót. At isang taon na rin nang halos magbago ang buong takbo ng buhay niya.
Ngayon, sa tuwing nagbubukas siya ng mata, ang una niyang naririnig ay ang mahina ngunit makapangyarihang pag-iyak ni Jae Ann. Anak niya. Anak nila.
"'Tay, gising na po si baby," bulong ng bunsong kapatid niyang si Lenlen, habang karga ang maliit na batang nakapulupot sa puting kumot.
Lumapit siya agad at dahan-dahang inagaw sa kapatid ang bata. Para bang kahit ilang ulit na niyang kinarga ang sanggol, may kakaibang panginginig pa rin sa kamay niya tuwing ginagawa niya ito. Hindi pa rin siya sanay. Pero ginagawa niya.
Si Tentay, kahit nagsisikap, ay tila hindi pa rin buo ang loob. Nababagabag pa rin ito sa naging pagbitaw ng sariling pamilya. Madalas nakatulala. Madalas umiiyak habang nagpapadede. At si Ramil, bilang ama, bilang panganay, bilang partner—lahat ng papel ay kinakatawan niya. Walang reklamo. Wala ring pahinga.
Bago siya pumasok sa trabaho, sisiguraduhin muna niyang nakapaghanda ng almusal ang mga kapatid, may baon, at kompleto ang mga school supplies na kaniya mismong binili mula sa sweldo niya bilang messenger.
"Kuya, wala na po akong ballpen," sumbong ni Jong, pangatlong kapatid niya.
"Teka lang, meron pa akong sukli kahapon. Bumili na lang tayo mamaya sa daan," sagot niya, sabay haplos sa buhok ng kapatid.
Maya-maya'y inilapag niya si Jae Ann sa ibabaw ng banig na may lambat na kulambo. Dumaan siya sa maliit na altar sa kusina, yumuko, at mahinang nagdasal. Hindi niya hiningi ang ginhawa. Hiningi niya lang ang lakas. Para kayanin pa.
Sa biyahe papuntang Makati, sumulat siya ng ilang linya sa likod ng resibong nasa bulsa niya. Mga salita ng isang lalaking may anak, may pananagutan, may pangarap. Walang piyesa. Walang instrumento. Pero may tinig sa puso niya na hindi mapatahimik.
"Huni ng pag-asa," bulong niya sa sarili. "Hindi ako makakalimot kung sino ako—at para kanino ako kumakanta."
At doon, sa loob ng pampasaherong jeep, sa gitna ng trapiko at alinsangan, nagsimula muling humuni ang isang tahimik na songwriter—hindi na para sa sarili, kundi para sa isang batang babae na tatawag sa kanya ng "Tay."
20Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡk0hzhmejYG
