Kabanata 46: Pagpapaalam ng Alaala, Pagdating ng Liwanag
Hindi makakalimutan ng sinuman sa pamilya Cruz ang gabing iyon. Mahina na si Ysay. Hirap huminga. Tumitigil-tigil ang puso. Ngunit kahit ganoon, hindi siya sumusuko. Ipinaglaban niya ang bawat segundo para lang maipanganak si Baby Samantha—ang huling alaala na maaari niyang maiwan sa mundong unti-unti nang lumalabo sa isip niya.
Ang Pagsilang ni Samantha
Sa tulong ng isang espesyal na medical team na dumating sa bahay—dahil ayaw nang ilipat pa si Ysay sa ospital—naisilang si Baby Samantha sa gitna ng takot, dasal, at pananampalataya. Marami ang tumulong: mga nurse, isang OB na dati nilang kapitbahay, at si KC na ni hindi makatingin nang diretso sa dugo, pero ngayon ay tangan-tangan ang kamay ni Ysay.
“Mama… konti na lang. Kayanin mo pa, please…” bulong ni KC habang pinupunasan ang pawis ng ina.
At sa gitna ng mahina, putol-putol na daing…
Isang iyak ng sanggol ang pumunit sa katahimikan.
“May heartbeat! May hininga si baby!”
Napaluha si Ramil. Niyakap niya ang mga bata na sabay-sabay na napasigaw sa pagluha—hindi lang dahil buhay si Baby Samantha, kundi dahil nakita nilang kahit anong sakit, kahit anong kahinaan, pinili pa rin ni Ysay na maging ina hanggang sa dulo.
Pagkatapos ng Kapanganakan
Nagkumpol ang pamilya sa paligid ng higaan. Hawak ni Ysay ang kanyang sanggol—maliit, mainit, buhay. Ilang sandali lang ay tila bumalik sa kanya ang linaw. Tumingin siya kay KC, kay Jae Ann, kay Angelique.
“Ang gaganda ng mga anak ko…” bulong niya. “Salamat… sa lahat…”
Isang mahinang halik sa noo ni Samantha, at unti-unting pumikit si Ysay—hindi sa pagpanaw, kundi sa pagkaputol ng koneksyon sa kasalukuyan. At doon na nagsimula ang tahimik na pagkawala niya sa sarili niyang alaala.
Ang Pagkakatuklas ng Sakit
Pagkalipas ng tatlong araw, ibinalita ng mga doktor ang pinakamatinding balita.
“May nakita po kaming abnormality sa latest MRI scan,” paliwanag ng neurologist. “Hindi ito nakita sa mga unang tests dahil… sobrang tago ng tumor. Tumubo ito sa hippocampus at limbic system ng kanyang utak—mga parte ng utak na kontrolado ang memorya at emosyon. Rare case. Hindi namin agad nadetect.”
Ramil napakapit sa armrest ng silya. Ang mga bata, tahimik na nakaupo sa tabi. Si KC, niyakap si Baby Samantha habang pinipigilan ang panginginig.
“Hindi po siya nawalan ng alaala dahil sa trauma lang… kundi dahil sa isa itong uri ng tumor na hindi operable at mahirap tugunan kahit radiation. At habang lumalaki ito, unti-unting mawawala si Ysay. Hanggang maging isang katawan na lang siya—walang alaala, walang pagkakakilanlan.”
Pagtanggap at Paninindigan
Sa mga sumunod na linggo, araw-araw ay bagong labanan para sa pamilya Cruz.
Yung dating “Mama” na nagsusuklay ng buhok ng mga anak niya, ngayon ay hindi na makaalala kung para saan ang suklay.
Yung dating mahigpit magbilin kung anong oras dapat umuwi, ngayon ay takot sa sariling anino.
Pero kahit ganito, patuloy ang pagmamahal. Patuloy ang pag-aalaga. At sa gitna ng lahat ng ito, isang tinig ang nagsusulat ng mga salita sa isang journal.
Journal Entry #51 – From KC
Mama, ilang beses ka nang tumingin sa akin na parang estranghero ako. Pero tuwing tinitingnan ko si Baby Sam, alam kong may parte sa’yo na hindi nawala. Na hanggang huling hininga mo bilang ikaw—pinili mong mabuhay para sa kanya. Hindi mo kami iniwan. Pinaglaban mo kami hanggang dulo. At ngayon kami naman ang lalaban para sa’yo.
Pagpapatuloy ng Buhay
Si Ramil, naghanap ng mas flexible na trabaho para mas maalagaan si Ysay. Si Aling Ana at Mang Emilio, palaging nandoon para sa mga apo. Si Jae Ann, kahit abala sa pag-aaral, araw-araw siyang nagpapakain kay Ysay ng kakanin na dati ay paborito ng ina—kahit di na nito alam kung anong lasa iyon.
16Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNELzc8mbBj
